Ga je zoiets ingrijpends doen als verhuizen? Zorg dat je beweegt in de wetmatigheid van tijd en ruimte: maak een reisplan. Ik leerde dat in 1997 bij deVoorde/Pulsar. Daarmee zet jouw intentie of je verlangen in de tijd (dat heet een octaaf). Je leert in de wetmatigheden van tijd en ruimte te scheppen en jezelf te vernieuwen. En daarin aangelijnd te blijven in je (zelf)bewustzijn. Cruciaal ook voor mij, nu de aankomende verhuizing de bodemplaat onder me vandaan trekt.
Mijn reisplan heet: "Het huis van Marianne, waar de jongens (mijn zonen) welkom zijn". Dat is de hoogste geest, hetgeen ik in mijn hart het liefste wil. Niet een plat doel, maar een echte hartewens. Dit reisplan is op 21 maart 2017 ingegaan en loopt tot 21 augustus 2017. In de zeven octaafstappen, van DO - TI ben ik met Pasen aan het einde van de DO. Klassiek het moment waarop je je visie helder hebt in een scheppend octaaf.
Er is ook een parallel met de Latifa-meditatie. Na het 'aanvaarden' van de gegevenheid (met alle gedachten en emoties van dien), kom je in de kracht van verlangen. Zelfs de tijd van het jaar klopt: Pasen is de tijd om je lijden om te zetten.
Mij afstemmen op wetmatigheden als het octaaf en de stappen van de latifa-meditatie gaat me helpen om ‘mijn huis’ te vinden. Zo reis ik van verlangen naar hoop, ook wel ‘de oversteek over het grote water’ genoemd.
Stilstaan, kijken en gaan
Als kind leerde je op die manier de straat over te steken. Nu dacht ik zo de oversteek van mijn verhuizing te maken. Stilstaan en noest aanvaardingswerk doen, dan vol verlangen kijken waarheen en, zoals voorzien, per 1 augustus gaan.
Klinkt als een strak plan, nietwaar? Mentaal prima uitvoerbaar, innerlijk blijkt het toch iets te kort door de bocht. Daarin lijk ik meer op een konijn dat verstijft van schrik in de felle koplampen van een aanrazende verhuiswagen staart. En vooral stilstaat.
Na de aanslag op mijn zenuwen in de schilder- en klus tsunami door mijn huis, volgden heftige dromen in de nacht, was ik ten prooi aan algehele verlamming en soms zo zielig als het meisje met de zwavelstokjes. O ja, zo is het ook in de DO en de RE. Voelen tot in de diepste vezel.
Mijn talent richt zich onverdroten op mijn volle agenda met programmawerk, als vanouds in de flow. Maar onderhuids voel ik de druk. O help. Nog maar tien dagen tot de fotograaf komt. Een dag later zal het huis op Funda staan.
Sta er niet op daarheen te gaan
waar je meent naartoe te willen gaan.
Vraag de weg naar de bron.
Het levende in jou zal zich in harmonie verenigen.
RUMI
Waar ga je naartoe?
Doodnerveus werd ik van die vraag, me met moeite bij elkaar houdend in het verkoopklaar maken van dit huis. Te meer omdat ik ook onzeker ben over wat de juiste stap is voor mijn twee zonen van 21 en 18: uit huis of niet? De pijn, twijfel en vertwijfeling in het moederhart loste op in het bijzinnetje van mijn reisplan 'Het huis voor Marianne'. Dat is namelijk: ‘waar de jongens welkom zijn’.
Het werd hoog tijd om iets in mezelf te keren, om de stap van aanvaarden naar verlangen te kunnen maken. Ik zeg vaak in trainingen: Ga je ergens van weg of wil je ergens naar toe? Het eerste is innerlijk een achterwaartse beweging, en daar dreigde ik vol in te blijven hangen. Na één teen in ‘het grote water’, op de grens, durfde ik die spannende reis naar nieuw gebied nauwelijks aan.
Godzijdank ben ik gezekerd in mijn reisplan: dat gaat over waar ik naartoe wil. Waarbij alles wat ik erin doorleef inclusief is. Lang leve dit anker in mijn zelfbewustzijn. En ik wéét dat het werkt, te meer omdat ik tien jaar geleden ook via een reisplan met een octaaf in dit huis terechtkwam.
Het huis waar de Liefde woont
Dat was destijds de titel van de plek waar ik zou gaan wonen: licht, ruim, gastvrij en met in het hart de keuken. Ik zag het voor me in de visualisatie: ‘mijn leven over tien jaar’ in mijn Horizon/Persoonlijk Leerjaar op deVoorde/Pulsar in 1999. Een onwaarschijnlijke droom, want ik woonde toen nog in een krappe sociale huurwoning.
Maar mijn verlangen werd vervuld, 8 jaar later. Onverwacht kwam het aanbod van mijn broer dat ik in een huis naar keuze mocht wonen. Grote genade! Ik vulde het te besteden bedrag in op Funda, de zoekterm ‘open haard’ en vond de plek. Mijn boom verhuisde eerst. Eronder een Turkse bank. De hartvormige stenen die ik op mijn wandeltochten in Turkije verzamelde op de drempel van de voordeur. De nieuwe tweedehands keuken kwam als finishing touch.
En zo stond ik in 2009 midden in mijn eigen droom in een grote pan tomatensoep te roeren. De jongens groeiden hier op, het vuur brandde: er werd geleefd! En hoe! In de yogaruimte gebeurde diep transformatiewerk én daar stond met carnaval vijf dagen een biertap. Schepping vanuit dat ene moment dat ik het voor me had gezien, in 1999. ‘Zo kan het werken, vertrouw er (weer) op’, zeg ik tegen het bange konijn in me.
Vraag de weg naar de bron!
Nu maak ik opnieuw een ideaalbeeld van de nieuwe plek. Dat schets ik de komende dagen in de vragen: Welke ziel heerst daar? Wat is de ligging? Wat zijn ruimten? Daar sta ik bij stil, ik kijk en ik ga ervoor!
Marianne Broos | Broos' Levenskunstwerk | eerste versie april 2017, herwerkt in april 2022, 2024