Zeven jaar geleden schreef ik een serie van 3 inspiratie-artikelen over 'verhuizen', als een actueel life-event. In diepe dankbaarheid voor de heerlijke plek waar ik woon en werk, plaats ik de serie nu opnieuw op mijn website.
Home is where the heart is
Na het verlies van een geliefde staat verhuizen op nummer twee in de top 10 van stressveroorzakers. Oorzaak daarvan zou de chaos en rommel zijn, maar een verhuizing grijpt veel dieper in. Khalil Gibran zegt zo treffend: je huis is je groter lichaam. Niet alleen een stapel stenen, een investering of een fraai decor.
Oké, soms heb je niets met een bepaald huis, is het gewoon een dak boven je hoofd. Maar toch, onwillekeurig raak je er mee vergroeid. Je ziel woont er als het ware in, wortelt zich op die plek en drukt zich uit in elk hoekje. Idealiter is je huis een hartsplek. Herbergt het jou, is het een warm nest. Alleen of met je geliefden: je lééft er!
Home is where the heart is: waar je hart een thuis vindt, daar wil je zijn. Zelfs als je niet zo’n diepe beleving bij je woonplek hebt: je huis is de thuisplaat. Het geeft je basis: veiligheid, bescherming en geborgenheid. Niet zo vreemd dat je innerlijk van slag raakt, als je de plek achter je laat waarmee je vertrouwd bent.
Wij zijn in het donkere water van een bron geboren
en leven daarin.
Hoe zouden we kunnen weten
hoe een open veld er in het zonlicht uitziet?
RUMI
On the move
Tot mijn 30ste ben ik zeker twaalf keer verhuisd. En jij? Zet al die huizen eens op een rij, inclusief de nabije omgeving; wat betekende elke plek voor je? Hoe heb je het wonen daar beleefd? Wat leerde je er, hoe heeft het je gevormd?
Wonderlijk hoe sterk je levensloop verweven is met ieder huis. Hoe elke plek je terugvoert naar lang vervlogen geschiedenis, en tegelijk zo tijdloos is in de energie. Je ziel kan nog moeiteloos intunen op de atmosfeer: was het er warm of kil, ruim of krap, kon je er gedijen of lopen de rillingen nog over je rug?
Als de muren konden spreken, vertellen ze jouw levensverhaal. Wat zich daar afspeelde en wat dat voor jou betekende, inclusief je vreugde en afschuw. Of de magie van sommige plekken: het boerenland van mijn kinderjaren trilt door als een ruimte in mijn ziel. Een (woon)plek kleurt de tijd van je leven, daarom is verhuizen echt een levensmoment.
My house is a very, very, very fine house
Dit huis was ooit mijn droomhuis, mijn kinderen zijn er opgegroeid en ik heb er vele gasten en deelnemers warm onthaald. Het is ruim en licht, er brandt een haardvuur en mijn zelf geplante boom staat in de tuin. Ik ben eraan gehecht. Loslaten is pijnlijk. Toch is het zo (in 2017): wij gaan hier weg. Ik weet al een jaar dat het erin zat. Niettemin: au! Trachten het kale feit ‘gewoon te accepteren’ houdt mij innerlijk gevangen in verzet en ontkenning. Dat maakt me dramatisch en krachteloos.
Aanvaarden is de sleutel. Het klassieke innerlijke omzettingswerk: de ‘vertrekpijn’ aanvaarden, het gevoel van gemis (ik noem dat pre-heimwee) en ontheemding toelaten. Eerlijk zijn over diepe angst en schaduw die dit in mij oproept. Wekenlang dit doorleven.
Dan volgt als vanzelf de vraag die mij verder gaat brengen: waar wil ik naartoe? Het verlangen in. Maar… geen haasje-over! Eerst aanvaarden. Altijd. Ook als je naar je huidige woonplek kijkt en uit de grond van je hart zegt: dit niet! En dat ‘not’ ook totaal doorleven. Voel je hoeveel kracht daarin zit? Zo is het nu; dat is je vertrekpunt.
Onteigening
Mijn huis werd eerst ‘verkoopklaar’ gemaakt, letterlijk ont-eigen-d. De blik van de makelaar legde genadeloos alle sporen van tien jaar intensieve bewoning met twee opgroeiende jongens bloot. Alles op een lange lijst van klusjes. Alles wat ‘eigen’ is aan mijn huis dient te worden verwijderd, overgeschilderd, weggepoetst. De hele tent moet wit, strak, onpersoonlijk doch aantrekkelijk gestyled zijn als de fotograaf komt.
Als een tsunami trekken twee schilders en een klussenman door mijn huis. Wat een invasie. Godzijdank ben ik een weekend aan het werk: even uit de troep. Als ik thuiskom bouw ik ons nest weer op met de meest dierbare en vertrouwde spullen.
De witte tornado werkt aanstekelijk. Geleid door Marie Kondo, de Japanse opruimgoeroe, houd ik alleen de spullen die echt waarde toevoegen en actueel zijn. De rest gaat weg. Door die schone lei voel ik ook mijn dankbaarheid voor alle goede jaren hier opnieuw
Open je voor het nieuwe ...
Weggaan in schoonheid, nadat de pijn is aangenomen. Dat opent de ruimte voor het vinden van mijn nieuwe huis. Ook dat is een levensmoment, temeer omdat mijn jongens van (toen) 18 en 21 op eigen benen gaan staan: uit huis gaan. Moeder krijgt het voor haar kiezen, maar kan ook weer kiezen. Wat is de nieuwe plek waar mijn hart naar verlangt. Wonen in de natuur? Uiterlijk over vijf maanden ben ik in mijn nieuwe huis. Dat gegeven zet ik in de tijd met een reisplan. Het heet: "Het huis voor Marianne, waar de jongens welkom zijn".
Marianne Broos | Broos Levenskunstwerk | eerste versie maart 2017, herwerkt april 2022, 2024